CALIMA DO OESTE PRESENTE, MEU CAPITÁN Aquí, nun recuncho da Costa “do outro mar”, mariñeiro sin plaza, escoito, agora mesmo, a tua chamada, Capitán Blanco-Amor. Aínda que os novos ou vellos señoritos “spromen” non-o seipan, eu sigo ataleándo, no asexo e no amanexo, adicado a recoller señales no dia e na noite. As señales vellas, de Sada, de Beloy, de Morazón e de Carnoedo. ¡Ou Carnoedo, loiro e nadador, encolgado n’unha inxente ribeira, simbolizado n’un ergueito pino, lanzal e fidalgo, enriba de cirro, con Curbeiroa, Gadarío, Riobao e Taibó! Fáltan-nos mariñeiros, Capitán Blanco-Amor. O noso Antón –¡meu irmán Antón!- morreu aquela noite de Agosto, crucificado de balas, no baldío da Areosa. Eduardo, aquel mariñeiro aldeano, loito, con traza de Lord inglés, tamén morreu. ¡Nunca mais empuñará o timón, camiño dos Caneiros de Betanzos! I-a velliña que nos facía o caldo, i-o vello zoqueiro, de irtos bigotes, en cuias mans, comían os cuxos as espigas do millo leitoso, morreron tamén. ¡Todo aquelo, e aquel Ourense teu, que criaba percebes nos troncos dos loureiros, fóronse para sempre, meu amigo e Capitán! Por eso tí, devoto e leal á nosa vella dora mariñeira que se chama “Galicia”, que tuvemos que tripular un día, n’un porto de tránsito, con Alonso Ríos, con Chuco Regueira, c’o Mosqueira, con Cao Turnes, c’o vello Campos Couceiro, voltas a navegar n’ela cara a novos hourizontes, que sustituian aos vellos, sentado na chopeta de popa, mandando dar couce i-asimán, desplegando e recollento risos, facendo no comando a sexta guardia. ¡Resérvame un turno Capitán! Porque lle conservo moita lei á nosa vella dorna! Zecais non poida ser como tripulante efeitivo, escrito no sol; porque estou moi vello e mui escarraneado; pero podo aínda facer de Turnán; Zecais non seipa moito das cencias novas da navegación, que os mariñeiros de oficina que nunca viron o mar nomean oceanografía, astronomía ou telemetría; pero adeprendín con Mangúa, a clavar o ouvido no Caurel, e polo renxido do mar na escuridade da brétema, saber se estamos en riba de baixío ou en pleno mar aberto; e non esquecín, que cando as “Tres Marías” están tirando a Coitelada, e o “Carro” cae perpendicular sobor do Corno de Lourido, son, xustamente, as doce da noite. Párceme que con non ter esquecido estas vellas cousas de mar, teño dereito a un turno na túa sexta guardia; se non podo embarcar, confórmome con ser fareiro dende esta outra Costa, pra mandarlle, de cando en cando, un refacho lumioso á nosa vella barca. ¡Canto quixera eu -¡Santo Deus!- empuñar un remo a tua veira, capitán! Contaríamos vellos contos ao conxuro da ardentía do mar, e poidera ser que ainda renovásemos vellas ilusións, en col da Liberdade i-encol da Pátria. Poida que as ilusións non se cumplisen, pero, pol-o menos, elas serían plegaria da nosa agonía, a veira mesma dos camiños que levan aos dominios do Além. ¡Ben sei que non pode ser! ¡Non me coñecen os novos tripulantes da nosa vella barca! E resígnome a vel-a desde lonxe. A súa velámen -¡Créemo, Capitán!- é a única estrela, que alumea a tépeda e tebrosa noite da miña absoluta soledade espiritual. Repito: Da noite sin luz, da miña total, absoluta e irremediabel soledade. ¡D’esta desamparada soledade, que condena a vivir conmigo solo i-a morrer n’un deserto soo conmigo! De ahí, meu vello amigo, a eistremecida emoción, que me sobrecolleu de cabeza,a cozarón e a pés, cando, desde o meu faro solitario no recuncho d’unha Costa do mundo, escoitei nomearme, facendo reconto dos vellos tripulantes. Pois ben; escoita a miña resposta: -“Presente, meu Capitán”.- Navegues como queiras, poñas proa a Norte ou a Sur, ao Leste ou a Oeste, a calquera dos puntos da Rosa de todol-os ventos, eu, que te coñezo, sei de antemán que sempre irás a dar a Porto libre e salvo, coa nosa vella dorna, que se chama Galicia e Libertade. Onte, hoxe, mañán, despois e sempre, para facer esa travesía, con calma chicha ou con duro leste, polo asexo ou pol-o amanexo, -non o esquezas- sempre contas conmigo, meu vello Capitán. Porque, como decía o canto: ¡Para mariñeiros, nós! ¡Aínda que os “spromen” de agora nos teñan esquecidos, por mor da sua inxente sabidencia, encol da oceanografía, da astronomía e da telemetría! ¡Unhas ceicias grandes e maravillosas, que lles serviron para afundir a barca en que navegaban.- Gracias a Deus, que a nosa, por virtude da sabidencia, menos trancendental do Mangúa, aínda sigue mavegándo, desposta a capear novos temporales. -Ei, lancha! ¡Vai, lancha!- Ramón Suárez Picallo Sant-Iago de Chile freveiro do 1943. |
AREAL. Revista Cultural de Sada. AC Irmáns Suárez Picallo
Revista dixital da Asociación Cultural Irmáns Suárez Picallo de Sada
